x

Mijają kolejne sekundy, godziny i dni - a ja wciąż bezustannie mam wrażenie, że siedzę w tym samym miejscu gdzie byłam jeszcze parę lat temu. I nie chodzi mi tutaj o miejsce na ziemi, nie chodzi mi o Anglię czy Polskę - ale o moje własne 'ja'. Wciąż mam dziwne wrażenie, że nie robię nic ambitnego ze swoim życiem, wciąż siedząc w tym samym miejscu - nie mając na dobrą sprawę w sobie niczego, co mogłoby mieć jakąkolwiek wartość. Kiedyś miałam naprawdę duże szansę aby grać zawodowo w koszykówkę, byłam w tym naprawdę dobra. Po czasie jednak moja motywacja przestała nagle istnieć - przez co całkowicie zrezygnowałam z tego sportu. Wciąż jednak do niego wracam, często wychodzę na boisko z moją piłką wspominając jak bardzo to lubiłam. Oglądam NBA w telewizji, śledzę moich znajomych z dawnej drużyny (pomyśleć, że parę osób nadal faktycznie gra mimo że od mojego ostatniego kroku na parkiecie minęło już 5 lat). Do tego dochodzi fakt śpiewania. Przecież tak bardzo to kochałam, nadal kocham - jednak aktualnie nie pozostaje mi nic innego niż tłuczenie się w ten głupi łeb i mówienie sobie "czemu nie chodziłaś na lekcję śpiewu, kiedy miałaś czas, czemu byłaś tak leniwą mendą zamiast wykorzystać taką szansę". I dziś oto jestem ja.. 21 letnia dziewczyna, po ukończonym technikum ze zdanym egzaminem zawodowym i maturą - pracująca jako niania w UK. W wieku 21 lat mogłabym mieć naprawdę o wiele więcej, gdybym tylko chciała.. Ale oczywiście księżniczka była za leniwa aby ruszyć swój tyłek - i zrobić coś ambitnego w swoim życiu. A dzisiaj? Dzisiaj jest podobnie.. Gdybym miała więcej motywacji, samozaparcia z pewnością miałabym aktualnie coś więcej niż spędzanie paru godzin dziennie zajmując się dziećmi i sprzątając cudze mieszkanie.. Do tego kurs języka, na którym szczerze mówiąc nie uczę się niczego więcej - niz potrafię sama. Co dodatkowo demotywuje, zamiast zachęcać do działania. A mi nie pozostaje nic innego niż trwanie w nadziei, że w końcu otworzę swoje oczy i chwycę swoje życie w ręce aby wycisnąć z niego jak najwięcej. Póki co będę biernie siedziała w miejscu, patrząc jak mijają moje minuty - a ja nawet nie kiwnę palcem aby cokolwiek w tym zmienić. Może kiedyś w końcu się opamiętam i przestanę trwonić swój czas i sprawię, że moje życie będzie lepsze. Oby.